Kahvaltıda Birlik, Ekranda Dayanışma(!)

Birlik dediler, masa kurdular.
Dayanışma dediler, davetiye bastılar.
Ama halkın partisinde halkın yarısı Wi-Fi şifresiyle içeri alındı.

CHP Kartal’daki kahvaltı bir organizasyon değildi; bir ayna oldu.
Bazıları masadaydı, bazıları yayında.
Kimisi tabağındaki peyniri saydı, kimisi ekranda “canlı yayını beğen”e bastı.

Garip değil mi?
Adında “Halk” olan bir partide halkın bir kısmı izleyici.
Sosyal demokrasi catering firmasıyla sınıf atlamaz.
Eşitlik davetiye listesiyle ölçülmez.

Salon sıcaktı, çay tazeydi.
Ama örgütün kalbinde hafif bir üşüme vardı.

Sabah kahvaltıya çağrılanlar…
Öğleden sonra “il başkanımız geliyor, kalabalık olalım” diye arananlar…
Aynı gün, aynı parti, iki ayrı hayat.
Üst güvertede keman, alt güvertede megafon.

Bu tablo tanıdık.
Titanik’i bilirsiniz.
Müzik hiç kesilmez; su ayak bileklerine gelene kadar.

Bir de işin öteki yüzü var:
Eleştiren “hain”, soran “fitneci”, konuşan “ihraçlık”.
Oysa panelde konuşmak suç değil.
Suç olan, eleştiriyi bahane edip yol arkadaşlarını kapının önüne koymak.
Suç olan “birlik” deyip tasfiye yapmak.

Sonra aktroller sahne alıyor.
“Şu, buna çalışıyor” masalları dolaşıma giriyor.
Algı var, vicdan yok.
Soru basit ama ağır: CHP’yi bölerek kime çalışıyorsunuz?

İyi niyet meselesi mi?
Siyaset niyetle değil, sonuçla ölçülür.
Sonuç ortada: Kırılan gönüller, sessizleşen emekçiler, ekrana sıkışan örgüt.

Halkçılık selfieyle olmaz.
Dayanışma sadece salonda yaşanmaz.
Solculuk emeği seçimden seçime hatırlamak değildir.

Unutmayın:
Gemi batarken filikaya ilk koşanlar yine üst kattakiler olur.
1994’te olduğu gibi…
Bedeli yine örgüt öder.
Mahalle öder.
Emekçi öder.

Son söz net:
Halkın partisinde halk sadece izliyorsa, orada bir sorun vardır.
Ve o sorun kahvaltıyla değil, vicdanla çözülür.

Gerçek birlik fotoğrafa sığmaz.
Gerçek dayanışma çağrılmayanı da düşünür.
Halk sadece izliyorsa, o kahvaltı eksiktir.