📌 KÖŞE YAZISI “Hiç Kimse Böyle Bir Ölümü Hak Etmez” Nuran Alpaltay

1. Acının başlangıcı
Bazı haberler vardır, okurken içinize bir bıçak gibi saplanır. Sadece bir insanın ölümü değildir o; insanlığın, vicdanın, toplumsal huzurun kaybıdır aynı zamanda. Abdullah Coşkun’un hikâyesi de böyle bir acının içinden geliyor bize…

2. Ölümün adaletsizliği
Hiç kimse böyle bir ölümü hak etmez.

Ne genç, ne yaşlı…

Ne kadın, ne erkek…

Ne çocuk, ne hasta…

3. Toplumsal kayıp
Öfkenin, nefretin, vicdansızlığın sıradanlaştığı bir günde, bir öğretmen hayatını kaybediyorsa, hepimiz kaybediyoruz aslında. Çünkü Abdullah Öğretmen, yıllarca binlerce öğrenci yetiştiren, ülkesine değer katan bir insandı. Kanseri yenmişti, hayata yeniden sarılmıştı… Ama trafikte bir anlık öfkenin önünde yenik düştü.

4. Uyarı ve çığlık
Bu ölüm sadece bir adli vaka değil; bir toplumsal uyarı işareti.
“Durun” diyen bir çığlık…
“Bu gidiş doğru değil” diyen bir feryat…

5. Şiddetin sıradanlaşması
Cezaların caydırıcı olmadığı, şiddetin sıradanlaştığı, vicdanın köreldiği yerde, sokaklar güvenliğini kaybediyor. Her insan, her an, bir başkasının öfkesinin hedefi olabiliyor. Ve en acısı da şu: Bir öğretmeni kaybetmek, bir neslin hafızasında kapanmayan bir boşluk bırakıyor.

6. Hatırlatılan gerçekler
Abdullah Coşkun’un ölümü bize şunu bir kez daha hatırlatıyor:

Bu ülkede kimsenin canı bu kadar ucuz olmamalı.

Hiçbir öfke bir insanın hayatından değerli olmamalı.

Ve hiçbir adalet sistemi, bu kadar ağır bir acıyı hafif cümlelerle geçiştirmemeli.

7. Talep ve çağrı
Biz adalet istiyoruz.
Biz vicdan istiyoruz.
Biz güvenli sokaklar, huzurlu bir memleket istiyoruz.

8. Son söz
Çünkü hiç kimse, ama hiç kimse böyle bir ölümü hak etmiyor.